Gastschrijvers: geen goede ruil

Ik zat boven achter de pc te werken en haastte me de trap af toen de voordeurbel ging. Er stonden vijf jonge mensen. Ze waren met een schoolopdracht bezig en ik was de eerste persoon die benaderd werd. “Mevrouw, we hebben een pen meegekregen en onze opdracht is om deze te ruilen tegen iets wat meer waard is. En zo verder.” Hij liet me de Bic-pen zien. Wat had ik thuis dat iets meer waard was dan een pen? Het moest wel in verhouding staan, gezien de uitdaging. Het werd een mandarijn. Zij gingen verder en ik weer naar boven. Terwijl ik weer aan het schrijven wilde gaan bedacht ik me dat dit helemaal geen goede ruil was. Zij hadden het meest waardevolle juist weggegeven, zouden ze daar wel van op de hoogte zijn? Dus ik weer met de pen de straat op waar ik zag dat zij een huis of vijf verder aanbelden. Met de pen in de hand naderde ik hen. “Jongens, ik ga jullie de pen weer teruggeven. Want ik denk dat dit het meest waardevolle item is dat je maar kunt hebben. Ga vooral door met het ruilen van de mandarijn en zie hoe ver jullie komen. Maar lever op school ook de pen in. En vertel dan maar dat dit een groot iets is. Want met een pen kun je schrijven, je gebruikt het als je leert schrijven. Er gaat een wereld voor je open als je dat kunt. Je kunt er lieve brieven en kaarten mee schrijven, mensen op de hoogte stellen hoe het me je is. Je kunt pamfletten schrijven, je huiswerk maken. En besef wel, dat alles wat we nu doen afhankelijk is van stroom en netwerken. De pen ligt klaar ook als alles uitvalt.” Ze begrepen het en namen hem terug.