Dit afgelopen weekend was ik met een vriendin een weekend weg. Het manuscript waar ik op dit moment de puntjes van op de i aan het zetten ben had ik digitaal meegenomen om dit verhaal, als zich de mogelijkheid zou voordoen, voor te lezen.

Dat is een hele kluif en zou zeker wel 10 uur voorlezen zijn.

Het was onstuimig weer en daardoor zaten we meer in het huisje dan we anders hadden gedaan. En er was ruimte om te lezen. Ik hoopte feedback te krijgen en om te horen of alles goed liep en duidelijk was voor de lezer.

Er bleek weinig feedback nodig te zijn. Mijn vriendin is meegesleept in het verhaal en zondagavond, na Expeditie Robinson, vroeg ze of ik verder wilde lezen. We hadden tot 23 uur, want we wilden op tijd naar bed om vandaag op tijd op te staan voor het uitchecken. Opeens was het al 23.30 uur en we keken elkaar aan. Ik zei: “Als je wilt weten hoe het afloopt dan heb je nu nog een kans…”

Die kans wilde ze aangrijpen, anders zou ze zich thuis steeds afvragen hoe het nu zou aflopen. We besloten dus om verder te gaan en een uur later legde ik met een zucht het verhaal weg. Nieuwsgierig hoe ze ook de afloop vond.

Mensen, dit wordt een prachtig fantasy verhaal en zeker niet voor jeugd.

Ik houd jullie op de hoogte.

Margreet K. Peta